 ΕΡ.: Παρ' όλο που πρόκειται για ένα βιβλίο που απευθύνεται σε εφήβους θίγει ένα ιδιαίτερο και σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, αυτό της προσφυγιάς. Απ.: Ακριβώς γι΄ αυτό το βιβλίο ασχολείται με δύο τόσο καίρια όσο και σοβαρά ζητήματα. Γιατί και τα δύο αφορούν τη ζωή και το μέλλον τους. Γιατί εκείνοι θα κληθούν να βιώσουν και να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες τόσο της προσφυγιάς , που είναι ένα διαρκώς διογκούμενο πρόβλημα , όσο και της υποβάθμισης για να μην πω της καταστροφής του περιβάλλοντος και θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα αλλά χωρίς πίεση και καταναγκασμό , που προκαλούν αντίδραση, ότι είναι δική τους υπόθεση να φτιάξουν ένα καλύτερο αύριο για όλα τα πλάσματα που θα πρέπει να συμβιώσουν στον κόσμο που θα παραλάβουν. Ερ.: Ιδιαίτερα μέσα από το σχολείο τα παιδιά και οι έφηβοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με παιδιά διαφορετικής εθνικότητας που είναι οικονομικοί πρόσφυγες στη χώρα μας. Πώς αντιμετωπίζουν τον ξένο, τον άλλο; Απ.: Από την επαφή μου με παιδιά της σχολικής ηλικίας με τα οποία συναντιέμαι με αφορμή τις παρουσιάσεις βιβλίων μου, έχω διαπιστώσει ότι εδώ υπάρχει μια δίπολη κατάσταση. Η αντιμετώπιση δηλαδή των αλλοδαπών παιδιών υπαγορεύεται κατά ένα μεγάλο μέρος από τη συμπεριφορά –σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους με ίση ευθύνη και από τις δύο πλευρές. Μου έχει τύχει να συναντήσω πολύ καλούς φίλους Έλληνες και «ξένους» , οι οποίοι είναι πολύ αρνητικοί απέναντι σε άλλα παιδιά εξ αιτίας της συμπεριφοράς τους. Ερ.: Στο να μπορέσουν να αποδεχτούν το διαφορετικό, πιστεύετε ότι πρέπει να συμβάλλουν και οι δάσκαλοι ή να υπάρχει μια παιδαγωγική κατεύθυνση από την πολιτεία; Απ.: Αυτό το χρέος επιμερίζεται σε όλους μας. Πρώτα πιστεύω ότι σημαντικό ρόλο παίζει η οικογένεια. Ύστερα οι δάσκαλοι, όχι από θέση ισχύος αλλά ως οι πνευματικοί καθοδηγητές και συμπαραστάτες των παιδιών και τέλος σαφώς η πολιτεία αλλά σε δευτερεύοντα και θεσμικό ρόλο .Πιστεύω ότι το παιδί δεν έχει ανάγκη από νόμους , από ευκαιριακά προγράμματα και απρόσωπες εγκυκλίους για να ευαισθητοποιηθεί. Θέλει καθημερινή, διακριτική και ανθρώπινη καθοδήγηση. Θέλει παράδειγμα και κυρίως θέλει να νοιώσει εμπιστοσύνη για να πειστεί και να πειθαρχήσει. ΕΡ.: Είχατε κάποιες εμπειρίες που αποτέλεσαν εφόδιο στο να γράψετε το βιβλίο; Απ.: Ναι, πράγματι είχα την τύχη να αποκομίσω πολύτιμες εμπειρίες για τα ζητήματα που θίγονται στο βιβλίο μέσω της εργασίας μου. Εργάστηκα επί σειρά ετών στις διεθνείς σχέσεις του υπουργείου Παιδείας , απ΄ όπου βίωσα τα προβλήματα και τον πόνο των μεταναστών. Στη συνέχεια , ως υπεύθυνη των περιβαλλοντικών σελίδων του περιοδικού «ΟΞΥΓΟΝΟ» , ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το περιβάλλον και τα πλάσματά του. Και τα δύο αποτέλεσαν το έναυσμα για τη δημιουργία του βιβλίου. ΕΡ.: Μέσα από τα μάτια του Ιβάν, του παιδιού που είναι ο βασικός ήρωας του βιβλίου, πώς αντιμετωπίζεται ο κόσμος που τον περιβάλλει; Απ.: Με εκείνον το θαυμάσιο τρόπο που έχουν τα παιδιά να μετουσιώνουν ακόμα και το κακό σε καλό. Βλέπετε η Θεία φύση του ανθρώπου στη νεαρή ηλικία υπερτερεί του κακού εαυτού, που διαμορφώνεται αργότερα, και μετατρέπει σε εφόδιο κάθε εμπειρία, ακόμα και εκείνη που πληγώνει. Ερ.: Τι είναι αυτό που πιστεύετε ότι αποκομίζει ο αναγνώστης ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου; Απ.: Ελπίζω ότι γίνεται κοινωνός των λόγων του παππού προς τον εγγονό του: «Ο κόσμος μας χωράει όλους, αρκεί να χωρούν και οι καρδιές μας την αγάπη που χρειάζεται για να συνυπάρχουμε αρμονικά». Ερ.: Επειδή απευθυνόσασταν σε εφήβους, στη συγγραφή του βιβλίου ήταν κάτι που προσέξατε ιδιαίτερα; Απ.: Ναι. Πρόσεξα να μην έχει ούτε πομπώδες ούτε – ας μου επιτραπεί η έκφραση- δασκαλίστικο ύφος. Προσπάθησα να περάσουν διακριτικά αλλά και με δύναμη και ευαισθησία τα μηνύματα που ήθελα να δώσω, έτσι ώστε να γίνουν αβίαστα δεκτά χωρίς να προκαλέσουν αντιδράσεις. |
